hij zit voorovergebogen net voor

de witte stilte

ik denk

aan hem zoals hij gisteren

over vandaag

we lagen al lang in bed
je vertelde me over wat je gedroomd had
je zei dat het zo levensecht was
ja, zei ik, je schopte me een paar keer
ja sorry, dat moet op het moment geweest zijn dat
je was het vergeten
je zoende me om het te herstellen
je legde je op me
ja zei je
je bewoog tot je klaar was
we kwamen er niet meer uit

ik woon in een gewoon huis
met kamers en verdiepingen
een raam dat uitzicht geeft

voorbij wandelende mensen, verloren
gereden auto’s, een boom aan de overzijde
waarvan de bladeren zich proberen los te schudden

op het raam kleeft de afdruk van een kaak

kachels leggen gezelligheid aan
de mand van de kat in de hoek

hier komt leven tot rust
zoals dag avond wordt

ze schuiven de zetels uit elkaar

overbruggen hun leeftijdsverschil met

houten blokken en veranderen het parket

in een onstuimige zee met

hemelhoge golven waarop hun

heldhaftige krijger zwaarddansende

gevechten levert tegen de afgrijselijkste

zeemonsters, ze laten schepen uiteen

spatten tegen de plastieken rotsen

man en muis vergaat

wanneer ze ’s avonds moe gestreden

aan tafel zitten, kijkt hun krijger trots

naar zijn scheppers van onder de zetel

rechtopstaand op een vergeten blokje

(Choeung Ek, 14km ten zuiden van Phnom Penh)

want weer zit je fout, heb je

een doorslaande stem nodig

om te snappen

dat het je wortels zijn

het zijn jouw takken

die het zwiepend geluid maken, omdat

je er opnieuw naast zit

je schors versplintert, stolt

tot de stilte er op volgt

als brandhout deug je

enkel wanneer de vlam echt

niet anders kan, mag je van geluk

spreken dat kraken bevrijding betekent

houd je vast tot het zand verdunt

dan pas zullen de wortels je doorgronden

(laatste 100 Turing Gedichten Wedstrijd (NL) 2016)

Slotstuk

komt het door de lichtinval

misschien is het wel de akoestiek

van de vroeger gezegde woorden,

iets

legt de smaak van bitter op mijn tong

je kijkt me niet langer aan,

hoewel je me beloofde dat altijd te zullen doen

je staart, leeg, door me heen

en je stem spreekt niet meer,

weergalmt, botst nog wat rond in de kamer

tot ze uiteindelijk

uitdooft

net als einde zich in begin schuil houdt,

zo verberg jij je nu in mij

komt het door de lichtinval

misschien is het wel de akoestiek

van de niet gezegde woorden,

nu

En wanneer we dan oud zijn

elkaars geuren nabootsen

jij je evenwicht in mìjn weegschaal legt

geen blik meer gebruikt

om me in je val te lokken

wanneer onze schilden rimpels zijn

we ons de moeite besparen

woorden groeven in elkaars voorhoofd trekken

onze handen het zelfs niet meer wìllen verbergen

blijf dan nog even

bij me, om me in slaap te zeuren.

Ik pluk een haar van je schouder, kijk naar de zee

je ruikt net als vorig jaar, draagt ook een truitje

op de wind na is er niets veranderd

zo willen we het elk jaar, vieren we

halen we de versleten herinneringen op

drinken de lekkere wijn mee

nu blijft je glas vol, je ziet er jonger uit

je haar niet langer grijs en rimpels zijn er niet

om te tellen gebruik ik mijn vingers

ik neem een foto van je en zie de zee